Ik heb een tijdje geleden meegedaan aan de kortverhalenwedstrijd van Ecopolis. Ik heb niet gewonnen, maar als troost kunnen jullie toch nog genieten van mijn inzending.
Een stil niet elitair protest
Is duurzaam leven en ecologie enkel toegankelijk voor de elite met een universitair diploma? Ja en nee! Ja, omdat milieuvriendelijke producten duurder zijn. Ook omdat informatie over deze thema’s op hooggeschoolde leest is. Jammer! Ik volg hen niet altijd, maar als laaggeschoolde vrouw met autisme en normale begaafdheid en levend van een uitkering, doe ik het op mijn eigen creatieve manier. Waar de machthebbers niet eens stil bij staan, want zij hebben nooit een inleefreis bij kansarmen en mensen met een beperking gemaakt. Als ervaringsdeskundige ben ik anders, omdat ik het belangrijk vind dat de kleine man moet proberen overtuigen om ook eraan mee te doen, want milieuvriendelijkheid komt iedereen ten goede: mens, dier, natuur en planeet. Diversiteit is welkom. Ik omarm het, want het komt iedereen ten goede.
Mijn woonplaats is dicht bij het centrum van Hasselt, maar tegenover de andere centrumsteden zijn wij nog wat conversatiever. Toch ben ik optimistisch dat de veranderingen ook stilaan beginnen te druipen. Mijn thuis is klein: een appartement met 1 slaapkamer. Aan een grotere ruimte heb ik geen behoefte, want ik ben niet veel thuis en ten tweede wordt het onderhoud dan te duur. Ik ben veel van huis weg, omdat ik actief ben in verschillende verenigingen, volg nog Zweedse les en academie, … Heel de dag bank zitten voor de tv met commerciële zenders die enkel brol uitzenden is niets voor me. Dat materialisme met reclameboodschappen tussenin geloof ik allang niet meer.
Spijtig genoeg voel ik me daar eenzaam door, omdat de andere personen van mijn soort enkel in zo’n dingen interesse hebben, terwijl ik eerder het alternatieve type ben en voor inclusie ben, want ik vind gewoonlijk mijn gading niet bij verenigingen voor enkel met hen als doelgroep werken. Waarom? De activiteiten zijn vaak kinderachtig en sluiten absoluut niet aan mijn interesses van bewust kopen en verbruiken, en ook te rigide regels die enkel de begeleiding mag bepalen.
Daarvan word ik niet gelukkig, maar wel met mijn interesses bezig zijn. Ook voor de huishoudelijke taken en administratie die ik vaak met tegenzin doe, maar ik doe het toch vanwege de verplichtingen die daarbij horen. Als dat gedaan is, beloon ik dat met ontspanning zoals schrijven, lezen, knutselen, uitstappen en reizen maken, fotograferen, … ’t Is niet uitdrukbaar in geld en tijd, maar geen therapeutisch bezigheid die echt moet en wil doen. Ook protesteren voor gelijke kansen voor iedereen: is mijn hobby. In stilte! Met mijn kunst, pen en papier, fototoestel en/ of mijn computer in de hand. Het is mijn manier, want ik een hekel aan betogingen. Te veel knalpotten en wilde mensen die zich niet behoorlijk kunnen gedragen. Dus bij zo’n massa evenementen voel ik me niet thuis. Zelfs heb ik dezelfde mening als die groep om te strijden voor het waardige leven tijdens de crisis en ook tegen besparingen van de regering.
Aan de trend van deeleconomieën doe ik uitzonderlijk wel mee zoals LETS, Freecycle, geefpleintjes, swapping, ruilen, … Zowel on- als offline. Het lijkt veel om lid van te zijn, maar veel gebruik maak ik er niet van, door bewuster te kopen dan vroeger. Maar ik kijk regelmatig naar hun aanbod of dat ik er iets van kan gebruiken of nodig heb, want zo bespaar ik geld. Ook prullaria in huis stoort me, want het komt rommeliger over omdat ik het nooit gebruik. Dus wat orde in huis, maar niet maniakaal zoals in de interieurtijdschriften omdat er nog thuis geleefd moet kunnen worden. Overbodige cadeaus van kennissen ben ik dankbaar voor, maar als het niet past in mijn levensstijl, geef ik dat door aan diegenen die wel plezier mee hebben. Uit beleefdheid zeg ik dank u, maar als ik het niet moet hebben en/ of niet nodig heb vind ik weggeven een betere optie dan weggooien of bewaren.
Tegenover de massa zet ik er weinig op, omdat ik vooral bewust koop wat ik nodig heb en waardoor miskopen een zeldzaamheid is geworden. De mensen volgen vooral de kudde, omdat het zo volgens de trendwatchers hoort en perse het nieuwste van het nieuwste willen hebben. Ook perse het goedkoopste producten dat kinderhanden uit het zuiden maken. Volgens hun motto: “Hoe meer spullen, hoe gelukkiger.” Alles wordt goedkoper en goedkoper, waardoor de levensduur van producten korter word. Die wegwerpcultuur vind ik een spijtige zaak, want op de duur kom je toch duurder uit, omdat die brol na enkele keren gebruiken steeds in de vuilbak belandt. Denk aan goedkope ketens zoals H&M, Action, Primark, Ikea, … waar je die nadelen zeker merkt. Ik verzamel niks in huis, behalve kledij van Jack Wolfskin. Jack Wolfskin is een Duits merk met een pootje als logo. Het is niet goedkoop, maar het gaat tenminste langer mee. Sommige spullen daarvan heb ik zeker vier jaar en er is nog niks aan, en ik draag ze met evenveel plezier als toen. Voordelen van dat merk is niet strijken, snel droog, letten op eerlijke en milieuvriendelijke handel bij de makers. De spullen met een ecologisch label zijn duurder, maar ondanks het weinig beschikbare geld en plaats heb ik het ervoor over. Zeker in de korte keten van allerlei dingen zoals voeding, communicatie, kledij, hygiënische artikelen, … want dan steun ik de werking van die organisaties met spullen die ik echt nodig heb. Ondanks dat leven met labels niet gemakkelijk is, om onderscheid wat ecologisch is of niet. Niets is 100% milieuvriendelijk, maar ik probeer er wel op te letten.
Goedkoop of gratis kan ook voor me. Zeker in het geval van tweedehands spullen kopen die ik de moeite vindt. Het maakt niet uit wat het is: kleren, boeken, cd’s, dvd’s, … Of deelname aan gratis of goedkope activiteiten in de stad zoals kleine tentoonstellingen, geefpleintjes, bijeenkomsten, films, theater, concerten, … Uren plezier aan dat sociaal contact, omdat ik van alles uitput haal dat ik met gelijkstemde zielen kan halen en/of delen. Geen rush van een kermisattractie waar je 5 euro moet neertellen, en slechts enkele minuten duurt. Niemand, behalve ik die daar bij stil bij staat. Het is geen financiële donatie bij organisaties waar het geld niet terecht bij diegene die het nodig hebben, maar ook een korte keten omdat ik dat rechtstreeks met spullen doe. Het geld zelf, heb ik nodig om te (over)leven op mijn basisbehoeften, maar ik kom zelden iets te kort. Net zoals onze voorouders die het met wat minder deden, dan mijn generatie maar zij zijn het gelukkigste met de onnozelste zaken zoals de zon, wandelingen maken, gratis activiteiten, vriendschap en liefde, elkaar helpen, … Ten tweede beseffen zij het best, dat er voor grote aankopen moet sparen en er hard voor moet werken, en daarvoor minder prullaria moet kopen. Past zeker in mijn levensfilosofie!
Dat leerde ik tijdens mijn inleefreizen naar Oost Europa, Marokko en Turkije, die ik maakte toen ik jonger was. Ondanks dat die mensen niets in huis hebben, komen ze hartelijker en gastvrijer over dan de Westerling. Zij durven alles delen met ons, en ontvangen ons. Zonder een afspraak te maken. Daar leeft men meer volgens het ritme van de dag en de seizoenen. Ik probeer het hier ook in te bouwen en ik zit qua levensstijl tussen de Westerling en het Zuiden in. Omdat ik gastvrijheid en me onthaasten belangrijk vindt, want dat ontspant me. Waarden uit het Zuiden! Maar qua waarden uit het Noorden vind ik mezelf ontwikkelen en bijscholen het belangrijkst. En ook afspraken nakomen, maar te laat komen binnen het academische kwartiertje vind ik gewoonlijk niet erg, tenzij bij activiteiten die stipt beginnen zoals o.a. theater of consultaties bij dokter of specialist. Deze manier van leven bezorgt me bij het minste stress. Wie waardeert dat eigenlijk het best? De mensen met veel tegenslagen, want zij zijn diegene die creatief omgaan met wat minder, en dat is vaak niet erg omdat je er bewust van bent, dat er één leven op aarde er bent. Ook ik, als kwetsbaar persoon die het vaak beu is, dat anderen me als een tiener behandelen omdat ik een babyface heb en onhandig ben met me op te maken. Terwijl ik ondertussen vooraan in de dertig ben, en anderen verwachten dat je settelt en stopt met experimenteren met levensvragen. Ik trek me daar niets van aan, en ik ontwikkel met evolueer mezelf, want door mislukkingen leer je eigenlijk het meest.
Ook boeken en dvd’s uitlenen is een optie die ik veel gebruik i.p.v. van ze te kopen. Waarom? Ik lees de meeste boeken amper één keer, en als het uit is staat het toch maar in de kast. Ook bij dvd’s bekijken, is dat bij me het geval. Dus ik verzamel enkel boeken en dvd’s die ik echt de moeite waard vind, en het is slechts een klein deeltje van de koek dat ooit voor een groot of select publiek is uitgebracht. En ook zeker voor meerdere keren wil bekijken of lezen. Enkel de tijdloze dingen hou ik bij. Sommige boeken en dvd’s zijn actueel gebonden, waarvan het nieuws na enkele maanden verouderd is. Zoiets hou ik toch niet bij, want met verouderde info is niemand iets mee.
Zeker in het geval van tijdschriften. Veel regulaire tijdschriften lees ik ter plaatse in de bib, want na één keer lezen, belanden ze toch bij het papierafval. Ik denk bij jezelf: “Afval en geld uitgespaard!” Maar op basisbehoeften zoals o.a. voeding, huisvesting en elektriciteit gaat dat veel moeilijker, want dat heb dagdagelijks nodig. Het hoeft niet luxueus te zijn, als maar de basishygiëne en leefbaarheid in orde is. Enkel de gespecialiseerde pers zoals o.a. fotografietijdschriften koop ik, omdat ze die daar niet hebben en enkel in gespecialiseerde zaken. Dat kan ik niet anders. Ten tweede ook niet, omdat ik in mijn netwerk niemand ken die daar interesse heeft, om die tijdschriften te delen. Zo deel ik ook wel eens tijdschriften met mijn familie die zij in huis hebben en ik niet, om abonnementskosten uit te sparen want die lees ik ook maar één keer.
Een alternatief dat ik ook doe bij gelezen boeken en bij bekeken dvd’s die ik niet meer hebben, circuleren daarna bij me terug bij de deeleconomie. De soort maakt niet uit, zoals anderen na me ook plezier mee hebben. Het maakt niet uit wie het is, want het lukt niet altijd om iemand van mijn familie- of kennissenkring ermee iets aan kan doen. En hun leven is strakker geregeld als het mijne. Door hun job, kinderen en sociaal leven die zoveel tijd opslorpen. Vaak is dat ook stresserend, want mensen willen liever kwantiteit dan kwaliteit. Ik kies voor het omgekeerde. Dus liever 5 goede contacten, dan 100 vage kennissen waarbij ik niet alles kan en mag delen. In tijden van sociaal media verdwijnt dat principe meer en meer, want wij zoeken eerder online contacten, die we persoonlijk nooit ontmoeten. Online contacten zijn aanvullend voor me, maar offline is het belangrijkste voor me want zo zie en merk ik of dat die persoon die hetzelfde gedraagt als online, want dat komt betrouwbaarder over. Ik moet die manipulatie van mensen die zich online beter doen, dan offline moet hebben want ze liegen voortdurend, terwijl ik goudeerlijk ben.
Ook het onnodige sturen van verslagen van vergaderingen en uitnodigingen per e-mail of per post, waar ik wegens tijdsgebrek, slechte contacten of organische redenen nooit kom opdagen, erger ik me aan. Waarom? Ik heb me vroeger als eens op een lijst opgegeven als geïnteresseerde, maar omdat ik merk dat ik daar niet in pas, ga ik er niet meer op in. Per e-mail heb ik het niet graag, omdat ze met (soms gevoelige) vragen blijven lastig vallen die eigenlijk in de privésfeer horen en hen persoonlijk niet ken. Ten tweede verspil ik tijd om te filteren welke e-mail wel of niet belangrijk zijn, en raakt de box veel te vol. Per post heb ik ook niet graag, vanwege de papier- en postzegelverspilling. Dat kost ook geld, en zeker als meer dan de helft van de mensen nooit komt opdagen voor activiteiten. Ook verspilling, want het geld kan beter insteken in de begeleiding van (nieuwe) vrijwilligers bij verenigingen en hen na werving proberen op een duurzame manier te kunnen behouden. Het shoppen bij verschillende verenigingen voor vrijwilligerswerk ben ik soms beu, omdat ze de eisen vaak even hoog leggen als bij betaald werk. Soms dumpen organisaties me maar één keer als ik niet bij hun team pas of mijn werktempo te traag is, en daardoor mijn groeikansen ontnemen. Vaak zijn ze niet eerlijk tegenover me, om me niet te kwetsen maar ze bereiken daarmee eigenlijk het omgekeerde effect mee want dat dunkt mijn zelfvertrouwen.
Toch is er hoop, om het gewone armoedige volk te betrekken bij mijn problematiek waarom ik met weinig middelen toch op een ecologische en duurzame manier wil leven. Een blog heb ik nog niet, maar ik start er binnenkort eentje rond dit onderwerp, om met mijn tegendraadsheid iedereen te overtuigen waarom dat noodzakelijk is. Mijn wapen is de computer, om te zien waarom de media zoveel mogelijk milieuschade en inclusie wil tegenhouden, terwijl het omgekeerde noodzakelijk is om iedereen in vrede te kunnen houden. Ik besef dat het niet altijd realistisch is, maar met kabouterstapjes lukt het me ook. Een kleine onderneming waarbij iedereen stil moet staan, dat bij jezelf beginnen ook anderen van hun gelijk kan overtuigen, want de aarde moet miljoenen jaren kunnen meegaan en niet verder uitputten met grondstoffen. Ik blijf netwerken met gelijkaardige zielen en ik zal zien waar ik uitkom, want het proces op lange termijn is belangrijker, dan de uiteindelijke geboekte resultaten.
Aut is Outside 